Welkom
"je mag alles zijn"
Ik heb geen idee wie je bent, wat je doet, of hoe je leven eruitziet.
Misschien zou je graag meer uit je leven halen of ervaar je op dit moment dat jouw leven ingewikkeld, uitdagend, spannend, pijnlijk, onzeker, uitzichtloos, angstig, …is.
Wat het ook is, wees welkom met alles wat er in je leeft.
Met liefdevolle aandacht verbind ik me graag met jouw levensverhaal.
En verbinden is waar het hier om draait.
Het mogen contact maken met alles wat je bent, denkt, voelt en doet, zonder oordeel.
Liefde is leven. En leven zonder liefde is als een boom zonder bloesems
Khalid Gibran
Ik luister graag en veel naar mensen. Luisteren zie ik als een daad van liefde. Het is mijn manier om er te zijn en je te laten weten dat jij en je verhaal bestaan. Door te luisteren wordt wat onzichtbaar is, vaak zichtbaar. De verhalen die ik beluister gaan over liefde en de kwetsbaarheid ervan. Het is die liefde die ons laat bloeien en groeien. Wanneer we hierin gekwetst worden ervaren we een soort van verlies, een pijn, een lijden. Dat verlies kan zich tonen in vele vormen; zichtbaar of verborgen. Kwetsuren diep verankerd in het lichaam kunnen sporen nalaten. Barrières van het hart verhinderen ons het leven voluit te kunnen leven. Liefde is ook dat wat we opnieuw nodig hebben om te verbinden, wonden te verzorgen, te verwerken, te helen, te herstellen, te groeien. Kiezen voor die liefde, hebben we zelf in handen. Van harte, IsabelleHet verhaal
Met haar rug zat ze tegen een boom. Haar boom. Ze zat er vaak. Vooral in de zomer, als het bladerdak van de treurwilg haar omhelsde zoals alleen geliefden dat kunnen. Innig en verbonden.
Het gaf haar rust. De stabiliteit van haar boom. Altijd aanwezig met de grenzeloze zekerheid om haar te steunen. Niet dat ze treurde. Het zitten onder de boom was een spirituele ervaring geworden. Een ritueel dat zich in haar gedachten, haar geest en haar lichaam had geworteld. Haar rug kende elke oneffenheid van de schors. Zoals de huid van haar lief, een vertrouwd voelen.
De eerste keer had ze zich als bij toeval neergevlijd naast de boom, die toen nog veel jonger was, maar zelfs dan al een houvast bood. Ze had zich leeg gevoeld na een verlies. Zelfs wanhopig. Ze was spontaan gaan zitten, onder de takken en uit het zicht. Weg van de wereld. Ze wilde niemand zien. De boom zag haar. Ze voelde troost en herwon haar kracht. Alsof de boom haar voedde. Ze verloor haar verlies bij de boom. Ze was dat nooit vergeten.
Later kwam ze er vaak naar terug. Eerst toevallig, daarna als in een ritueel. Een tocht naar de geborgenheid van de boom, die ze bewust maakte. Haar wandeling. Haar weg. Uit de wind en in de luwte. Omdat we af en toe die luwte nodig hebben.