de luwte

Met haar rug zat ze tegen een boom. Haar boom. Ze zat er vaak. Vooral in de zomer, als het bladerdak van de treurwilg haar omhelsde zoals alleen geliefden dat kunnen. Innig en verbonden.

Het gaf haar rust. De stabiliteit van haar boom. Altijd aanwezig met de grenzeloze zekerheid om haar te steunen. Niet dat ze treurde. Het zitten onder de boom was een spirituele ervaring geworden. Een ritueel dat zich in haar gedachten, haar geest en haar lichaam had geworteld. Haar rug kende elke oneffenheid van de schors. Zoals de huid van haar lief, een vertrouwd voelen.

De eerste keer had ze zich als bij toeval neergevlijd naast de boom, die toen nog veel jonger was, maar zelfs dan al een houvast bood. Ze had zich leeg gevoeld na een verlies. Zelfs wanhopig. Ze was spontaan gaan zitten, onder de takken en uit het zicht. Weg van de wereld. Ze wilde niemand zien. De boom zag haar. Ze voelde troost en herwon haar kracht. Alsof de boom haar voedde. Ze verloor haar verlies bij de boom. Ze was dat nooit vergeten.

Later kwam ze er vaak naar terug. Eerst toevallig, daarna als in een ritueel. Een tocht naar de geborgenheid van de boom, die ze bewust maakte. Haar wandeling. Haar weg. Uit de wind en in de luwte. Omdat we af en toe die luwte nodig hebben.